Nieuws

Lekker onderuit in de campingstoel, twee honden aan de voeten en een kopje koffie in de avondzon. Voor Peter en Margreet kan het leven nauwelijks relaxter worden. Peter werkt bij een recyclingbedrijf en Margreet in de zorg. Allebei hebben ze een druk bestaan, maar toch ook de nodige uurtjes om er tussenuit te gaan. ,,En dan zijn we op Midden Drenthe”, trapt Peter af. ,,Van juni tot en met augustus proberen we alle vrije momenten onze spulletjes te pakken. Margreet heeft wel eens weekenddiensten en dan kan ze daarna anderhalve week vrij nemen. Nou, waar kan je dan beter zijn dan hier?”

Annie en Jan zitten heerlijk aan de pizza. Biertje erbij, niks aan de hand. Terwijl zij smullen van de Italiaanse lekkernij, werkt Marieanne zich tegenover hen in het zweet. Er zijn alweer nieuwe pizzagasten, dus is ze druk met het beleggen van de bodems, zodat Twan er aan de oven weer zo’n fraaie draai aan kan geven. Annie herkent zich wel in het werk van Marieanne. ,,Ik heb lang in de horeca gewerkt, dus ik weet hoe druk het kan zijn”, zegt ze. ,,En niet alleen met het klaarmaken, er moet ook nog worden opgeruimd. Dat is hard werken, hoor.”

Barbara en Rob komen uit Den Haag, hun campingbuurvrouw Miranda uit Schipluiden, daar vlakbij. Ze zijn alle drie blij met de opzet van De Helfterkamp: lekkere ruime plekken, geen horeca, geen zwembad. ,,Dat betekent dat er alleen maar rustige mensen zijn en daar houden we van. Wel gezellig, maar niet op een schreeuwerige manier.”

Fred en Demi zijn voor het vijftiende jaar op De Helfterkamp. Ze begonnen met een naseizoen, maar hadden het zo heerlijk dat ze nu van maart tot en met oktober present zijn. ,,We hebben hiervoor natuurlijk op meerdere campings gestaan”, zegt Fred, ,,maar iemand wees ons hier op, we gingen kijken en we gaan nooit meer weg. De Kroondomeinen zijn in de buurt, je kan naar leuke dorpjes fietsen, lekker eten bij Tante Sjaan in Vierhouten, allemaal leuk. En de Helfterkamp als camping is echt fantastisch.”

Het had maar een haar gescheeld, of Bart en Kirsten van De Helfterkamp waren ergens anders eigenaren geweest van een campingbedrijf. In Noorwegen, om precies te zijn. ,,Daar wilden we jaren geleden heel graag naartoe”, zegt Bart. ,,We hadden al verschillende plekken bekeken, Noorse cursussen gevolgd, we waren er helemaal klaar voor. En toen werden we zwanger…”

Op camping Waalstrand klinkt het gezoem van een elektrisch apparaat. Het blijkt een kleine grasmaaier te zijn, met campinggast Anja aan de knoppen. ,,Wij hebben hier een seizoenplaats”, verduidelijkt ze waarom ze aan het werk is tijdens haar vakantie. ,,De eigenaar kan met de grote maaier niet goed in alle hoekjes komen. Nou, dan doen we het toch zelf, samen met de buren? Je moet elkaar een beetje helpen, tenslotte.”

,,Neenee, daar wil ik niet mee worden geassocieerd! Wij komen uit Nijmegen, begrijp je?”. Campinggast Theo Janssen vergelijken met het clubicoon van Vitesse is geen goed idee, merken we snel na de goedbedoelde link. Dat is natuurlijk waar ook, NEC uit Nijmegen en Vitesse uit Arnhem, daar liggen nogal wat gevoeligheden. Maar gelukkig blijkt al snel dat ‘onze’ Theo een grapje maakt. ,,Natuurlijk kan me dat niks schelen, joh”, klinkt het lachend aan de boorden van de Waal. Want daar zijn we, op camping Waalstrand. Een adembenemende plek in het rivierenland.

Als je, zoals eigenaren Roger en Anciëlla, dag in dag uit op camping Waalstrand bezig bent, loop je de kans het schitterende uitzicht ‘gewoon’ te gaan vinden. Maar zo werkt het bij het stel niet. ,,We zien dat nog wel degelijk. De Waal is een levend schilderij met ongelofelijk veel boten. Het is echt een levende omgeving. Er zijn gemiddeld 105.000 scheepsbewegingen per jaar; het is de drukst bevaren rivier in Nederland. Dat verveelt nooit. Zeker n iet bij de gasten. Die zitten hier op de eretribune, dat merken we aan de boekingen. Mensen willen graag aan de waterkant staan. Daar hebben we 40 plekken beschikbaar, die altijd bezet zijn.”

De Slag om Arnhem maakt ook in onze tijd nog veel emoties los. Neem nou Pete en Tina. Zij zijn naar Camping Warnsborn gekomen om de oom van Pete te herdenken.

Janny en Harry wonen in Arnhem. Ze spelen op Camping Warnsborn dus een thuiswedstrijd. Waarom niet een beetje verder van huis een leuke camping gezocht? ,,Dat heeft met de gezondheid te maken”, legt Harry uit. ,,Dat wordt allemaal langzaam iets minder. Dan is het fijn om af en toe even naar huis te kunnen.”

Op Camping Warnsborn gaat het er gemoedelijk aan toe. Bas en Lotte zwaaien er met veel plezier de scepter, dankbaar dat de ouders van Bas 17 jaar geleden van Limburg naar Arnhem vertrokken om een campingbedrijf te starten.

Ilonka en Henk zijn een van de weinige gasten van De Graafschap die niet zijn gepensioneerd. Beiden werken in de (zieken)zorg en ze zijn hier voor een paar dagen. Met kleindochter Isa, die nog net vakantie heeft.

Er zijn van die mensen waar je ‘het’ gewoon niet aan ziet. Neem nou Kees en Gea. De twee staan met de fiets in de hand klaar om een eind te gaan fietsen en een klein drankje te kopen voor hun 49^ste trouwdag.

Opa Benny en oma Rita zijn met hun kleinzoons Pim en Sem aan het voetballen. De heren laten er geen misverstand over bestaan voor welke club ze zijn: FC Twente en FC Barcelona. ,,Maar ze doen meer dan voetballen, hoor”, zegt Benny. ,,Ze tennissen ook graag en spelen vaak in de zwemplas. Pim vindt het best spannend om kikkers te vangen. Die zitten daar genoeg. Maar hij zet ze wel weer keurig terug, hoor.”

Jenny en haar man Dick wonen praktisch om de hoek bij De Bovenberg in Rijssen. Ze fietsen af en toe naar huis om de plantjes water te geven en om de tuinen van de kinderen bij te houden. ,,We staan hier al ongeveer vijfentwintig jaar”, lacht Jenny, die overduidelijk helemaal in haar element is op de camping. Het is dan ook prima rusten, na een leven waarin hard moest worden gewerkt.

Op een van de ruime caravanplaatsen aan de oever van de zwemplas treffen we Dio en Marjo. Het stel geniet van de rust van het gepensioneerde leven. Het is prachtig weer en in de plas zijn kinderen aan het spelen. ,,Heerlijk om te zien”, zegt Marjo. ,,We houden van kinderen, daar hebben we helemaal geen last van. We kunnen hier heerlijk een boekje lezen terwijl zij aan het spelen zijn. En als we even willen bewegen, gaan we in de omgeving wandelen of fietsen. Vlak voordat jij kwam, zaten we nog de krant te lezen op de tablet. Met een kopje koffie.”

Camping De Bovenberg is een bedrijf met historie. Eigenaar Nick groeide er als kind op en zag hoe hard zijn grootouders en ouders werkten om een succes van de camping te maken. ,,Het is allemaal in 1937 begonnen met een paar gasten”, vertelt vader Gerrit, die op de achtergrond nog bij de camping betrokken is. ,,Ik ben de camping later met mijn vrouw gaan runnen en nu zijn Nick en Lindsy erbij gekomen. Dat is fijn, want ik vind dit nog steeds een lekkere plek om te wonen. Ik voel me helemaal thuis hier.”

De zussen Grytsje en Aagje hebben op de Watermolen een safaritent gehuurd. Even een weekje weg met de kinderen. Als over een dag ook hun derde zus zich meldt, is het vrouwenweekje compleet. ,,De mannen mogen niet mee”, lacht Grytsje. ,,Dat zouden ze ook niet willen. We doen zo’n weekje elk jaar en ze zeggen dan: ‘Blijf maar héél lang weg!’ Dan hebben zij even rust.”

Michael en Marion zitten met hun zoons Lucas en Floris voor de caravan. De jongens zien er een beetje uit als Hielke en Sietse uit de Kameleon. Ze zijn blond, allebei waterratten en ze houden van het avontuur op de camping. ,,Maar we zijn geen tweeling, hoor”, zegt Lucas. De jongens zijn even terug bij pa en ma omdat er een kleine lunch op het programma stond. Daarna gaan ze snel weer naar het zwemmeer, lekker ravotten op de waterstormbaan.

Kijk tijdens uw verblijf op camping De Watermolen in het Groningse Opende niet vreemd op, als er plotseling een segway voorbij komt suizen. Het zijn Ramona of André, die op de hippe elektrische tweewiel-scooter altijd in de buurt zijn om de gasten bij te staan, als er dringende vragen zijn. Rondlopen is geen optie, lacht Ramona, want daar is de camping te groot voor. En fietsen? ,,Nee joh, dit is veel leuker.”

Ze ontmoetten elkaar tijdens een jongerenreis in de Tunesische plaats Hammamet. Het was 1987 en er waren nog geen datingsites en datingshows. ,,Dat gebeurde daar vanzelf”, lacht Eric, die samen met zijn vrouw Wilma op een van de zeer ruime plekken van de Grebbelinie-rust geniet. ,,We hebben elkaar pas ver na die vakantie pas echt gevonden, hoor”, relativeert Wilma. ,,Maar we houden het al een tijdje vol, ja.”

Wie op een zonnige dag op camping De Grebbelinie aankomt, kan het gespetter al op een afstandje horen. De prachtige zwemplas op de al even prachtige camping zit vol kinderen en hun ouders. Heerlijk genieten van het mooie weer, het water, het zand en het gras. ,,Die plas aanleggen”, zegt eigenaar Wijnand, ,,is een hele klus geweest. Veel meer werk dan een zwembad. Maar dit past gewoon beter bij wie wij als camping willen zijn.”

Aad is met zijn vrouw, zoon, schoondochter en drie van zijn dertien kleinkinderen én een achterkleinkind op De Grebbelinie. De geboren Scheveninger kwam met zijn vrouw hier terecht omdat het stel even dakloos was. Of beter: huisloos.

Een jongedame in het water, een vervaarlijk uitziende haai, een stoere jongeman met een pistool. Met een beetje fantasie zou je in het zwembad van De Eelerberg een scene uit de klassieke film Jaws herkennen. Maar gelukkig is het allemaal een stuk minder gevaarlijk en eng. Broer en zus Pieter en Nola zitten elkaar goedmoedig achterna en ze kunnen er geen genoeg van krijgen. De haai is van plastic en uit het pistool komt alleen water. Niks aan de hand. ,,Ze zijn gek op het zwembad en kunnen het prima met elkaar vinden”, zegt moeder Kim, die met vader Arie geniet van de rust op de camping.

Op een van de campingvelden is een klein meisje in haar eentje aan het spelen. Het is Mina en ze is niet bang voor een beetje zand op haar kleding. ,,Mina vindt het heerlijk om in het zand te ravotten”, zegt moeder Lisanne, die van een afstandje goedkeurend toekijkt. De jongedame verkent intussen de grote houten hut op het veldje en zwaait ons van daaruit toe. ,,We hebben nog een kleintje, dat is Aaron”, zegt Lisanne. ,,Maar die is pas anderhalf en hij slaapt tussen de middag altijd een uurtje.”

Rik en Manon weten het nog goed. Hun vorige loopbaan in het onderwijs was hectisch. Nu ze samen met dochter Ivanka en een jonge crew camping Eelerberg runnen is dat niet anders en toch is er een groot verschil: ,,We ervaren hier veel minder stress, het werk op de camping geeft energie.”

Kleinschalig, een rustig plekje met leuke buren en een omgeving waar veel is te doen. Dat is wat Angèle en Rob de Boer uit Veghel zochten, toen ze min of meer bij toeval op Geelenhoof belandden. ,,We hadden het rondtrekken met de caravan wel een beetje gezien en wilden een plekje in de buurt”, zegt Angèle. ,,Het was in de coronaperiode en overal waren toen wachtlijsten. Gelukkig hadden Marcel en Irma nog een plekje vrij. Vanaf de eerste dag dat we hier zijn hebben we tegen elkaar gezegd: ‘Dit hadden we tien jaar eerder moeten doen’.”

Voor de gepensioneerde Willeke en Floris uit Julianadorp is kamperen een tweede leven. Nou ja, kamperen… ,,Toen we jong waren, hebben we van mijn ouders een tentje geleend en zijn we naar Duitsland gegaan”, zegt Willeke. ,,Regenen dat het daar deed! ‘Dat nooit meer!’, zeiden we tegen elkaar. Nu hebben we deze caravan met alles erop en eraan. Twee tv’s, een broodbakmachine, dat kan je geen kamperen meer noemen. Het is een reispaleis waar we mee rondrijden. En toen Floris op een dag Geelenhoof ontdekte, wisten we: dit is een heerlijk plekje. Als het nu regent, pakken we een museumpje in Venlo. Niks aan de hand!”

Margot en Joost uit Uden zijn een weekendje op Geelenhoof. Met goede vrienden en… een historische open Jeep. ,,Dat doen we elk jaar, een weekend met elkaar op stap”, zegt Margot. ,,De Jeep is uit 1957, Joost is er helemaal weg van. We logeren in een safaritent, die zijn hier echt te gek. Alles zit erin. Douche, toilet, keuken. Heerlijk, het is een beetje thuiskomen. We gaan zo met de kindjes zwemmen of naar de speeltuin. En daarna eten. Ik heb bami gemaakt. Dat gaat er na zo’n dagje wel in.”

Leuk dat je een kijkje neemt op Geelenhoof, de boerderij aan de Grathemerweg 16 in Kelpen-Oler. Deze plek ademt geschiedenis sinds het begin van de 19e eeuw, toen het diende als tussenstop voor de paardenpostkoets van Nederland naar België.

Kom bij Wim en Ria niet aan met enorme glijbanen en oversized zwembaden op een camping. Wat ze zochten toen ze voor het eerst op Tamaring kwamen, was rust en een mooie omgeving, waar je lekker kunt fietsen. ,,Gisteren zijn we nog naar Borculo geweest, naar museum De Lebbenbrugge”, vertelt Wim, gepensioneerd leraar Engels. ,,heel interessant om die 15^e-eeuwse boerderij en het 16^e-euwse jachthuis te zien. Na afloop hebben we nog een gebakje gegeten in de tuin aan de Slinge. Een prachtig plekje.”

Niet dat ze er een wedstrijd van maken. Maar als Debby en Fred er op de fiets op uit trekken, doen ze dat niet om heel rustig een rondje te maken. ,,Als we op de fiets zitten willen we doorrijden. Anders is het niet goed voor de conditie”, lacht Fred. ,,Ik moet zeggen dat ik altijd behoorlijk doortrap. Knap dat Debby het aardig bij kan houden. Ik hoor haar tenminste nooit klagen.”

,,We staan eigenlijk op het punt om te gaan fietsen, maar je mag wel even aanschuiven, hoor. Geen probleem.”

Ja, Tamaring is een van de mooiste campings van de omgeving. En nee, hij is niet vernoemd naar een bijzondere Achterhoekse vogel. Eigenaar Jan – wederhelft van Wenda - moet altijd een beetje lachen als gasten in zijn verhaal trappen. ,,Wees eerlijk, Tamaring klinkt als een vogel of een plantensoort. Maar de naam komt gewoon van de voornamen van drie nichtjes van de eerste eigenaar. Iedereen kent die naam. En als iets goed is, waarom zou ik het dan veranderen?”

Ooit wilden ze een huisje kopen in Spanje. Maar toen Margot tegen haar Nico zei wat ze daar bij voelde, werd het toch maar Papendrecht en de caravan op het Groene Bos. ,,Margot zei: ‘Dan hebben we een huisje op een berg in Spanje en ga jij dood. Dan zit ik daar, en dan?’ Nou, toen hebben we de plannen maar een beetje aangepast.”

Hond Saartje heeft het naderende bezoek al veel eerder gespot dan baasjes Ab en Marion. Het beestje trippelt nieuwsgierig heen en waar een de riem. Waarschijnlijk zwevend tussen twee gedachten: ‘Is dat goed volk of moet ik de baasjes beschermen?’

Voor Willy en Frans is de serene rust van het Groene Bos een medicijn tegen het hectische leven in Amsterdam. Frans werkte er 35 jaar in de techniek bij Theater Carré. Zonder zijn vakmanschap zouden heel wat trapeze-acts weleens minder prettig hebben kunnen aflopen. En zouden zangers, acteurs en cabaretiers die van draaiende podia gebruik maken, wellicht opeens met hun rug naar het publiek hebben gestaan. ,,Het was een kwestie van de veiligheid waarborgen in het theater”, blikt Frans kort terug. ,,Mooi werk.”

Een camping met de naam het Groene Bos, aan de rand van Zeewolde in Flevoland. Wie niet de kaart van Nederland direct paraat heeft, zal denken dat de informatie niet klopt. Maar niets is minder waar, zegt eigenaar Wilko. ,,Je loopt hier vanaf het park zo het Horsterwold in. Het grootste aaneengesloten loofbos van West-Europa. Dat had je niet gedacht.”

Midden op een van de gezellige velden van Zuid Ginkel treffen we een lieflijk tafereeltje. Een klein kereltje, hij blijkt Jens te heten, zit heerlijk te spetteren in een kinderbadje, door zijn moeder Christa liefdevol in zijn rug gesteund om niet om te vallen. Hij draagt een hoedje tegen de zon en vader Wouter en oma Lucie zien het vanaf hun stoeltjes tevreden aan.

Legpuzzels zijn de laatste jaren weer helemaal hip. Het is dan ook niet heel erg verbazingwekkend dat we op Zuid Ginkel een dame treffen, die geconcentreerd over een groot kartonnen bord met een paar duizend puzzelstukjes tuurt. Het is Jeanne en ze voelt zich hier in haar element. ,,Ik vind puzzelen heel rustgevend. En helemaal hier, in deze prachtige omgeving.”

Wilma en Huib wekken niet de indruk dat ze ieder ogenblik moeten opspringen uit hun luie stoel. Toch is het zo. Als de telefoon gaat en het is de Dierenambulance, dan is er kennelijk een dier in nood en zijn ze paraat. Wilma werkt als vaste kracht bij de diervriendelijke organisatie, Huib vrijwillig. ,,Al dertig jaar”, zegt Wilma, ,,Ik ben al heel wat keertjes op televisie en radio gewest.”

,,Een camping zoals hier zie je nergens. Grandioos, die faciliteiten voor de kinderen met een beperking. Zelfs het sanitair is helemaal aangepast, compleet met tilliften, alles erop en eraan. Helemaal geweldig.”

Suzanne is bijzonder. Zoals zoveel kinderen op De Ruimte. Het is, zegt haar moeder Petra, de enige plek waar ze haar dochter los durft te laten. ,,Waar ze ook is, iedereen kent haar. En ze kan dankzij de verharde paden ook overal naartoe, net als andere kinderen in hun rolstoelen en met skelters. Thuis hebben we dagbesteding, maar dit op de camping is een heel ander soort leven. Ik krijg hier zelf ook veel meer rust. Ik hoef hier niks.”

Of Daan de nieuwe Messi is? Wie zal het zeggen. In elk geval toont het kereltje veel aandacht voor de bal. Maar hij kan er nog niet zo veel mee. Moeder Carolien is samen met hem, zijn vader en zusjes Vera en Sara op De Ruimte. ,,Twee jaar geleden kwamen we hier voor het eerst met de vouwwagen”, herinnert Carolien zich. ,,Nu hebben we een Lodge gehuurd. Dat is veel luxer, met twee slaapkamers, een douche en toilet. Dat is handig met Vera.”

Auke en Annemarie – de eigenaren van camping De Ruimte – hebben de laatste drie jaar meer complimentjes gekregen dan in hun hele werkzame leven daarvoor. Kennelijk wordt hard werken in het onderwijs en het welzijnswerk veel eerder normaal gevonden dan op een campingbedrijf. De mix van reguliere gasten en ouders met kinderen met een beperking zorgt voor een speciale sfeer, vertelt Annemarie.

Uitjes, knoflook, wokgroenten, kip, een scheutje ketjap. Flips buurman (en toevallig ook zwager) Paul is er driftig mee in de weer, voor de ingang van zijn caravan. Het komt niet over als een scene uit 24Kitchen of Njam.tv, maar de zorgwerker uit Bergen op Zoom is helemaal in zijn element.

Flip is al jaren vaste gast op De Uitwijk. Samen met familie en vrienden zit hij aan koffie met een taartje. ,,Ik ga ze maar niet allemaal aan je voorstellen, dan ben je voorlopig niet weg”, zegt hij. Het gezelschap lacht en prikt vrolijk verder in de zoete lekkernij voor de camper van Flip.

Camping & Camping & Chaletparc De Uitwijk in De Heen is een uitgelezen plek voor liefhebbers van absolute rust. Maar ook voor sportieve doeners. En vaak, zo herkent mede-eigenaar Maries van Nieuwenhuijzen zijn gasten, gaan die twee dingen prima samen. ,,Mensen komen bij ons om lekker te fietsen, wandelen, zwemmen, varen, vissen, golfen, kanoën, zeilen. Moet ik nog verder gaan? Dat kan allemaal van hieruit in de prachtige omgeving. Maar inderdaad, veel van onze gasten vinden het ook prima om heerlijk rustig bij hun caravan, camper of chalet te blijven. Helemaal goed. Iedereen moet op z’n eigen manier van ons complex genieten.”

Op een van de weidse campingvelden van de Vier Bannen zitten Arie, Sjaan en dochter Inge van Hoorn heerlijk aan de koffie. De familie komt uit het drukke Gouda en mag gerust tot de inboedel worden gerekend. ,,We komen hier al 46 jaar”, zegt Sjaan, ,,nog voordat de ouders van Barry hier waren. We hadden voor deze camping gekozen omdat we gek waren op duiken. Dat hebben we heel lang gedaan. Prachtig joh, de natuur onder water. Misschien nog wel mooier dan erboven. In de eerste tien meter zie je van alles: vissen, slakken, kreeften, krabben, noem maar op. Echt prachtig!”

Op weg naar de prachtige camping Vier Bannen op Duiveland vraag je je als niet frequente bezoeker een paar dingen af. Ten eerste: kan een omgeving veel stiller worden dan dit schitterende stukje Zeeland? Dan: waarom heb ik thuis niet van die heerlijke frisse lucht? En tenslotte: hoe hebben ze deze camping in vroeger jaren ooit kunnen vinden, toen Google Maps nog science fiction was?

Als je op zoek bent naar de beste fietsroutes om de mooiste plekjes van Groningen, Friesland en Drenthe te ontdekken, gebruik dan 1 van de 19 fietsroutes die voor u klaar liggen.

Dankzij een buurman die tegelijk met Rob de hond uitliet, zijn ze aan De Drie Provinciën gekomen. ,,We zoeken altijd naar dit soort rustige campings, maar het is hier wel heel speciaal”, zegt Anneke. ,,Wat een mooi land is Drenthe!”

Ton geniet met volle teugen van zijn verblijf op Camping De Drie Provinciën. Vanaf zijn caravan, gelegen op een van de fraaie velden, zit hij regelmatig aan de waterkant te genieten van zijn favoriete hobby: vissen. Zelfs een beetje regen houdt Ton niet tegen. Trots laat hij zien hoe hij een stevige voorn uit het water haalt. "Zo doe je dat!" lacht hij.

"Op camping De Drie Provinciën, met goed en betaalbaar restaurant, voelen actieve 50-plussers zich helemaal thuis," vertelt eigenaresse Brigitte enthousiast. Samen met Ronald runt ze deze prachtige camping in het adembenemende noordwesten van Drenthe. "Ronald is hier opgegroeid. Bij hem is de horeca en recreatie met de paplepel ingegoten. Ik kom uit Rotterdam en merk dat het leven hier in Drenthe echt een tandje relaxter is," voegt ze lachend toe, terwijl ze gezellig aan een van de fraaie eettafels in ons prijswinnende restaurant zit.

Je komt ze niet heel vaak tegen: campinggasten die geen fietsen bij zich hebben. Marijke en Ed uit Nijmegen verkennen de omgeving van De Berken liever per auto. ,,We kunnen fietsen, natuurlijk wel”, zegt Marijke, ,,maar het gaat tegenwoordig vaak wel erg hard op de fietspaden. Daar rijden we liever niet tussen.”

,,Je loopt hier zo het bos in, letterlijk om de hoek. De jongens kunnen hutten bouwen, er zijn speeltuintjes op alle velden en ze kunnen niet verdwalen. Geweldig toch, zo buiten vakantie vieren?”

Judith is met zoontje Duuk op bezoek bij haar ouders, Chris en Ine. Het stel heeft De Berken acht jaar geleden ontdekt en is eraan verslingerd geraakt. Zo’n mooie camping, met overal speeltuintjes voor de kinderen, dat was precies wat we zochten”, zegt Ine. ,,Duuk vindt het prachtig, met hem hoeven we echt niet ver weg te gaan.”

Camping De Berken in Gasselte is al sinds 1960 een begrip. Eigenaresse Agnes is geboren in wat destijds Theehuis Heijn heette. Het was nog redelijk aan het begin van enorme vlucht die het kamperen in Nederland in de jaren zestig en zeventig zou nemen.

Sylvia en Bob en nichtje Lia hebben hun plekje in het bosrijke deel van Beek en Hei gevonden. Ze komen uit de buurt van Boom, in België en belandden hier min of meer toevallig. ,,We wilden een bezoek brengen aan de Hoge Veluwe en zochten op internet naar een natuurcamping. Voilá, die hebben we gevonden.”

Hans en Coby zitten helemaal relaxed voor hun camper. Het stel uit Edam komt al vele jaren op Beek en Hei. ,,Vroeger hebben we heel lang gevaren, maar dat werd te zwaar. Toen hebben we met de camper Frankrijk verkend, maar dat vonden we ook niet alles. Op deze plek hebben we onze rust gevonden. Af en toe pakken we samen met andere gasten de grasmaaier of doen we andere klusjes op de camping. Zo werkt dat toch? Anders is het voor Marc en zijn mensen nauwelijks vol te houden.”

Diny en Piet zijn op doorreis. Niet naar een andere camping, maar naar het Ziggo Dome in Amsterdam. ,,We zijn zestig jaar getrouwd en gaan met de kinderen naar het Cirque du Soleil. Op deze camping zijn we voor de eerste keer en het bevalt tot nu toe prima.”

Joop en Jenny uit Zwolle staan voor de derde keer op ’t Meulenbrugge. Ze waren vanaf de coronaperiode op zoek naar een leuke camping en deze viel direct in de smaak. ,,Het moet vooral schoon en rustig zijn”, zegt Jenny. Dat hebben we hier wel gevonden.”

Camping ’t Meulenbrugge ligt er in de zomerzon prachtig en rustig bij. Eigenaar Hans ziet het met tevredenheid aan. Ooit werd hij op deze boerderij geboren en nu runt hij alweer vele jaren een fraaie camping. ,,Ik kan me de tijd nog goed herinneren. Mijn opa had een gemengd bedrijf met koeien en akkerbouw. Mijn vader had later vooral varkens. En natuurlijk een minicamping. Die liep wel goed, maar het was niet genoeg om van rond te komen. Dat lukte later wel, toen er een stuk grond bij werd getrokken.”

Eigenaar Marc Jansen van camping Beek en Hei is een man van de wereld. In zijn werkzame leven bouwde hij mee aan infrastructurele werken op verschillende plekken in Afrika en Azië. ,,Vooral mijn eerste periode in Kenia, toen ik pas in Delft was afgestudeerd en daar mocht meewerken aan de Trans-African Highway, heeft diepe indruk op mij gemaakt”, zegt hij, ,,ontspannen gezeten in een kamertje van de oorspronkelijke boerderij op wat nu een prachtige Otterlose camping is. Maar Kenia is geen Otterlo. Hoe is hij dan als eigenaar op deze plek beland?

‘Fred? Oh, maar die vind je wel. En als het niet lukt, vraag je het maar. Iedereen kent hem’. Op zoek naar een stel trouwe gasten van de Graspol, hoeven we alleen maar naar het midden van het terrein te wandelen. Daar zitten ze, Fred en Ans, aan de route naar het prachtige sanitair gebouw, waar iedereen dagelijks langskomt. ,,Veel centraler kun je niet zitten”, glimlacht Fred. ,,En veel mooier ook niet. We hebben een plek van tweehonderd vierkante meter. Als de camping helemaal vol is, heb je nog steeds je privacy. Niet dat we die echt heel hard nodig hebben, we zijn niet zo in onszelf gekeerd.”

Anja en Maarten zijn vijftien jaar geleden gestopt met werken. Vanaf dat moment hadden ze alle tijd om een plek te vinden om van te genieten. ,,Kennissen maakten ons op de Graspol attent”, herinnert Maarten zich. ,,Dus namen we de caravan mee en zijn gaan kijken. Nou, je bent zelf rond gelopen, alles is hier even mooi, schoon en rustig. Ik zeg je eerlijk: tien jaar geleden had ik dit nog niet gewild, maar nu geniet ik elke dag.”