‘Deze kinderen zijn puur, ze oordelen niet’

Suzanne is bijzonder. Zoals zoveel kinderen op De Ruimte. Het is, zegt haar moeder Petra, de enige plek waar ze haar dochter los durft te laten. ,,Waar ze ook is, iedereen kent haar. En ze kan dankzij de verharde paden ook overal naartoe, net als andere kinderen in hun rolstoelen en met skelters. Thuis hebben we dagbesteding, maar dit op de camping is een heel ander soort leven. Ik krijg hier zelf ook veel meer rust. Ik hoef hier niks.”

Dat ‘thuis’ is in Leeuwarden. Daar hebben Petra en haar man Wilco een airbnb, speciaal voor kinderen zoals Suzanne. Ga er maar aanstaan. Maar Petra vindt de zorg voor haar dochter en de opvang van andere kinderen heel normaal. ,,We hebben nog twee oudere kinderen, de ene is filmmaker, de ander jazzmusicus. Daar hebben we geen omkijken meer naar. Suzanne is altijd bij ons. Ze wordt gemiddeld vijf keer per nacht wakker met een epileptische aanval. Die zorg heb ik lang naast mijn werk gedaan als teamleider in een supermarkt. Maar toen de scankassa’s kwamen, ben ik gestopt. Ik hou teveel van mensen.”

Of die zware taak als ouder stoer is? Petra kijkt er een beetje van op. ,,Stoer. Wat is stoer? Elke ouder is toch stoer?”

Intussen babbelt Suzanne vrolijk met haar vriendjes via een walkie-talkie. Iedereen op de lijn roept wat hem of haar te binnen schiet. En dat is soms best confronterend. En het gaat zo hele dagen door. Maar Petra is het gewend: ,,Deze kinderen zijn puur, er is geen schild, geen oordeel. Mooi, toch? En als Suzanne op pad is, probeer ik een boek te lezen. Maar ja, je merkt het, dat lukt niet altijd.”

De lach verraadt de liefde voor haar dochter. Stoer. Dat is het woord. Absoluut.